Γκρεμισέ μου τους τοίχους.
Τοίχοι.

Δεν διαμαρτύρομαι για τίποτα.
Και δεν ζητώ και τίποτα.

Στέκομαι.
Περιμένω.
Ίσως και να ζώ.

Με μεθάς.

Τοίχοι λοιπόν.
Που δημιουργήθηκαν απο εμένα.
Έτσι δεν μπορούν να με δούν όλοι.
Το μέσα μου.
Μπορεί να είναι σκάρτο.
Να πονάει.
Να πληγώνει.
Να μην αρέσει.
Μα είμαι εγώ.
Και εγώ σου λέω γκρέμισε τους.
Μάθε με να σε μάθω.
Θέλω να σε μάθω.

Λίγη παύση.
Δεν σκέφτομαι.

Και η συνέχεια.
Κάπου στα τοίχοι.

Πριν καιρό, ίσως μιλούσα για όνειρα.
Για φτερά. Νεράιδες. Συναισθήματα.

Για αυτό οι τοίχοι λοιπόν.
Για μη μιλάω άλλο για αυτά.
Για να μη λέω για όνειρα, και τελικά το μόνο που μένει να είναι η πραγματικότητα.
Και ας "ονειρεύομαι".
Έστω θα τα  κρατώ για μένα.
Και αν θές να ζήσεις με αυτά σπάσε τα τοίχοι μου.
Νιώσε.
Νιώσε εμένα.